'Ah gece' ! Karartmışsın gözünü yine, Belli; Hırpalayacaksın gönlümü iyice.. Unutma; sabah yakındır!

'Ziyankar insan' odur ki; sevildiğini bildiği halde, kıymetini bilmeyendir.

Geçmedi yare sözümüz Yollarda kaldı gözümüz Yere çalındı yüzümüz Böyleymiş kara yazımız Hey gönül gene bu gece Kederin geceden yüce Gel susalım beraberce Böyleymiş kara yazımız

Ve, kitabın sonu şöyle bitiyordu: O ilk gördüğü, tanıdığı, güvendiği, sevdiği insan değildi artık !... Seven yanılmış, sevilen yabancılaşmıştı...

Hayat insanı öyle bir noktaya getirir ki; eskiden 'hiç bitmesin' dediğin günlere, keşke 'hiç yaşamasaydım' dersin.

Bil ki yaşadıklarınla değil yaşattıklarınla anılırsın. Ve unutma; ne yaşattıysan elbet bir gün onu yaşarsın.

İnsan sadece nasibine vakıftır. Gerisi imana zarar, kalbe sızıdır.

Atı alan Üsküdar'ı geçer de; ahı alan sıratı nasıl geçer !

'Açar bir gün elbet yeniden gönlümüzün çiçekleri'

''Kitapta, kaldığın yere ayraç koymak; yarına çıkacağını sessizce umut etmektir''.