Adam 48 yıl onceki ilkokul ogretmenini parkta gorunce, utanarak yanına yaklasıp "hocam beni tanıdınız mı?" dedi. Ihtiyar ogretmen: - Hayır tanımadım. Adam: - Hocam nasıl tanımazsınız!.. Ben ilkokul ogrenciniz M....a. Hocam sınıfımızda bir arkadasın saati kaybolmustu. Ben almıstım. Siz de "herkes kalksın ve ellerini tahtaya dayasın, arama yapacagım" demistiniz. Ben utanmıs ve cok korkmustum. Sizin ve arkadaslarımın yuzune nasıl bakacagım diye soguk terler dokuyordum... Sizden bir komut daha geldi. "Simdi herkes gozlerini kapatsın." Ortalarda bir yerdeydim. Aranma sırası bana gelmisti. Saati cebimden sessizce almıs, devamla, aynı sessizik icinde son arkadasa kadar aramayı surdurmustunuz. Sonra bizi yerimize oturtup bana ve hic kimseye hic bir sey soylemeden saati sahibine vermistiniz. Buyudukce icimde buyuttum bu davranısınızı... Hocam ben simdi 60 yasındayım. Dusunuyorum da su hayattaki en buyuk dersi, o gun sizden almısım. Her aklıma gelisinde sarsıldım ve her aklıma gelisinde kendimi sizden kalan erdemin koruyucu golgesinde hissettim. "Utancı bilerek yasamak korkunc... Daha da korkuncu, bilerek yasatmak." derler.. Hocam siz bana o utancı yasatmadınız. Yasasaydım unutur muydum, dogrusu bilmiyorum. Ama beni utandırmamanızı hic unutmadım Hocam. Simdi hatırladınız mı beni? Ihtiyar ogretmen yan yana oturdukları bankta ogrencisine yaslanarak: - O olayı ertesi gun unutmustum ben. Simdi sen anlatınca hatırladım Sizlere "gozlerinizi kapatın" dedigimde ben de gozlerimi kapatmıstım. O yastaki her cocugun dusebilecegi yanılgıya dusen ogrencime karsı icimde bir yargı olussun istememistim. O sen miydin? Bilmiyordum, nasılsın? (Meğer öğretmende gözleri kapalı aramış)